–
کامیار بهرنگ مرتضی کاظمیان حسین نورانی نژاد محمدرضا آسرداری حمید مافی
انتشارات عرصه سوم – خرداد 1392 – آمستردام – هلند
این اثر در وبسایت عرصه سوم عرضه شده است ، یکی از نیازهای بزرگ رشد جامعه مدنی در ایران وجود سازمان های مردم نهاد و غیر دولتی یا همان NGO هاست، ایران البته با وجود مساجد و حسینیه ها کاملا با اینگونه نهادها و نقشی که اینها در آگاهی، خیزش و سازماندهی مردم در حوزه سیاست ایفا کرده اند بیگانه نیست ، ولی امروزه چنین نهادهایی به شدت وابسته به حکومت است و باید دنبال چاره بود. غیر دولتی بودن لزوما به معنای در مقابل دولت بودن نیست، این نهادها برای دولت ها هم میتوانند مفید باشند، بار بسیاری از وظایف دولتها که با تاخیر بسیار زیاد و با گذر از پیچ و خم های بوروکراسی کشور و تامین اعتبارات و غیره باید صورت گیرد را میتوان به دوش همین نهادها گذاشت، که نوعی کمک مردم به مردم است – هر چند آرمان دولت مدرن هم این باشد که خود مردم برای احقاق حق خود به هم کمک کنند. این سازمانها در زمینه محیط زیست، ناهنجاری های اجتماعی، پزشکی و درمانی و بهداشتی، امداد و عمران در بحرانها، و البته در زمینه حقوق بشر فعالند.اثر پیش رو قصد دارد تصویری کلی از وضعیت این سازمانها در جامعه مدنی ایرانی برای خواننده ترسیم کند. ضمنا باید عرض شود غیر سیاسی بودن چنین نهادهایی فقط به معنای غیر دولتی و غیر حزبی بودن اینهاست ، وگرنه مستقیما در عرصه سیاست اثرگذارند.
هنوز بررسیای ثبت نشده است.