بی‌سر نامه

منظومه‌ای عرفانی منسوب به محمد عطار نیشابوری نویسنده و شاعر صوفی مشرب ایرانی است.  مضمون کلی آن وحدت وجودی است که به بیانی خام در آن آمده است. گوینده خود را سالکی می‌داند که پس از طی طریق و پیروی از دستورات رسول اکرم، «عطّاری‌اش» بدل گشته و یکسره «حق» شده است.

محمد عوفی، دولتشاه سمرقندی و عبدالرحمن جامی از نویسنده کتاب نامی نبرده‌اند؛ اما امین احمد رازی، در هفت اقلیم، آن را در شمار آثار عطار ذکر می‌کند.

از مستشرقان هم هرمان آته، ادوارد براون و سیلوستر دو ساسی گفته دولتشاه سمرقندی را پذیزفته‌اند.

برتلس نیز بی سرنامه عطار را با مثنوی مولوی مقایسه کرده و آن را از عطار شمرده است. سعید نفیسی و فروزانفر، ضمن تحقیقات مشبعی، این اثر را از عطار نیشابوری ندانسته‌اند. سطح نازل اشعار نیز مؤید این نظر است. سعید نفیسی آن را از عطار تونی، شاعر قرن نهم، شمرده است.