این کتاب در شرح حال و آثار شیخ روزبهان بقلی توسط یکی از نبیرگان روزبهان به نام شیخ شرفالدین ابراهیم به خواهش جمعی از اکابر 94 سال بعد از وفات شیخ در ذکر احوال و آثار وی نگاشته است.
در بخشی از مقدمه کتاب میخوانیم: «اگرچه قبیله آدم که چشم و چراغ اهل عالمند، بدین خلع و کرامت معزز و مشرفاند، اما حکمت حکیم و تقدیر و ارادت قدیم اقتضا چنان فرمود که طایفهاى را در روشنایى و آشنایى بداشت و جمعى را در ظلمت ضلالت و بیگانگى جهالت: خلق الخلق فى ظلمه، باز گذاشت.»
این کتاب، در هفت باب، مطالبی را ذکر کرده که زندگینامه روزبهان را نیز در بر دارد. در بخش اول کتاب درباره زمان و مکان تولد شیخ روزبهان صحبت شده است. در این بخش ذکر میشود که وی در پسا (فسای امروزی) از توابع شیراز در قبیله دیالمه به دنیا آمد؛ ولادتش در 522 هجری واقع شده، هشتادوچهار سال عمر کرده و در محرم 606 از دنیا رفته است. درباره مبدأ حالش مینویسد: اتفاق ولادت من در میان قومى بود که در غایت ضلالت و جهالت بودند و شغل ایشان همه تباهى و مناهى بود.
چون به سن تمیز رسیدم داعیه طلب در وجودم پیدا شد با خود مىگفتم که: خداوند و پروردگار من کجا است؟ و در آن طفلى از کودکان و همنشینان مىپرسیدم در مکتب که شما خداوند خود میشناسید؟ ایشان گفتند: مىگویند از جارحه و جهات منزه است. از این سخن مرا وجدى حاصل مىگشت.