«تراجیدیا کربلاء: سوسیولوجیا الخطاب الشیعی» نام کتاب پروفسور ابراهیم الحیدری است که اولین‌ بار توسط انتشارات دار الساقی منتشر، و چندین بار تجدید چاپ شد، و با استقبال فراوانی در کشورهای مختلف جهان رو به رو گشت، به طوری که گزارش‌های متعددی به انگلیسی، فارسی، اردو و غیره درباره آن نوشته شد. همچنین به زبان فارسی نیز ترجمه شده و با عنوان «تراژدی کربلا: مطالعه جامعه‌شناختی گفتمان شیعه» توسط انتشارات دار الکتاب اسلامی چندین بار تجدید چاپ شده است.
کتاب تراژدی کربلا به ابعاد مختلف اجتماعی، سیاسی و فولکلوریک مراسم عزای حسینی می‌پردازد. به باور مؤلف، این مراسم و آیین‌ها در شرایط اجتماعی خاص و محدودی شکل گرفت، و اندک اندک متحول شد و توسعه یافت تا به گونه‌ای از مخالفت و مبارزه پنهان علیه دیدگاه ایدئولوژی رسمی تبدیل شد و به همین سبب، برخی مجبور به سرکوب و مهار آن شدند. البته همین مخالفت‌ها و سرکوب‌ها نقش اساسی در گسترش هر چه بیشتر شعائر و آیین‌های حسینی داشتند.
این کتاب به موضوع کربلا، چون متنی تاریخی و آداب و آیینی مردمی و اجتماعی می‌نگرد. در واقع، پروژه‌ای برای مطالعه این گونه آیین‌های دینی، و به ویژه عزای حسینی است که ما را در شناخت گفتمان شیعه یاری می‌رساند؛ چه آن که مراسم عزای حسینی پدیده‌ای اجتماعی – دینی است که گفتمان ویژه‌ای پیرامون واقع عاشورا پدید آورده است. مولف در سال ۱۹۶۸ در شهر کاظمین عراق، مطالعه‌ای میدانی- مردم شناختی در زمینه مراسم عزاداری حسینی انجام داد که شش ماه به طول انجامید و در آن، اطلاعات فراوانی از قومیت‌ها و گروه‌ها و اشعار و داستان‌ها و اساطیر جمع‌آوری کرد که آرشیو کاملی از فولکلور دینی و مردمی به شمار می‌رود. وی پروژه خود را با مطالعه میدانی دیگری خارج از عراق در منطقه نبطیه جنوب لبنان در سال ۱۹۷۵ تکمیل کرد. هرچند این مطالعه در جامعه عراقی شکل گرفته است ولی به دلیل پیوندهای تاریخی و مذهبی فراوان ایران و عراق، بسیاری از نتایج آن در مورد ایران نیز صادق است. جدای از این که الگویی برای مطالعه‌های بومی‌تر به دست می‌دهد.