از مقدمه کتاب:
از دیرباز جوامع اسلامی با مقولۀ حجاب و پوشش زنان سر و کار داشته اند. مطابق با تلقیِ رایج، دختران و زنان، هنگامی که به سنّ بلوغ می رسند، «باید» موی سر و گردن خویش را از پسران و مردان نامحرم بپوشانند. شخصا، به عنوان کسی که سالیانِ متمادی در خانواده ای مذهبی بسر برده و بالیده و در مدرسۀ « نیکان» که در عداد مدارس دینیِ تهران به حساب می آید، تحصیل کردم، با این فضا به نیکی آشنا هستم.
اوایل دهۀ هشتاد شمسی که به کشور انگلستان سفر کردم، در رشتۀ فلسفۀ تحلیلی با گرایش اخلاق در دانشگاه واریک مشغول به تحصیل شدم. از همان ایام، در کنارِ درس و مشقِ موظف در حوزۀ فرا خلاق و اخلاق هنجاری و تحقیق پیرامونِ مکاتب فلسفیِ« خاص گرایی اخلاقی» و « اخلاق در نظر اول» ، دلشمغول ربط و نسبت میان دین و اخلاق بودم و در این باب می خواندم و می اندیشیدم. پس از اتمام تحصیل و بازگشت به ایران نیز، در دوره های متعدد تدریسِ فلسفۀ اخلاق، به این مهم پرداختم و انواع روابطِ میان این دو مقوله را بررسیدم و تبیین کردم…