نام و شعر بتول عزیزپور برای ایرانیان شعردوست آشناست. در شعر همواره دو نکته توجه را به خود جلب می کند: یکی تصویرپردازی توسط کلمه است و دیگری فراگرد «این همانی» است که در ذهن خواننده صورت می گیرد و رابطه ای مستقیم بین شاعر
و شعرش برقرار می سازد. البته این فراگرد در بسیاری از شعرها خواننده را به جای شاعر می نشاند و این رابطه مستقیم بنا به حال و وضعیت خواننده بین او و شعر برقرار می گردد. شعر و نقاشی پیوندی ناگسستنی دارند. شاید بتوان گفت این بیشتر شعر است که به تصویر سازی می پردازد تا نقاشی به شعرپردازی. از این رو، من نمی دانم تا چه اندازه با رنگ می توان شعر گفت . ولی از شعرهای عزیزپور به خوبی می توان دریافت که با کلمه می توان نقاشی کرد و حقیقت این است که من با این هر دو رابطه ای کاملا احساسی دارم. به خوبی می توانم آثار خوب را از بد تشخیص دهم لیکن در هیچکدام از این دو هنر اطلاعات فنی و کافی برای اظهار نظر کارشناسانه ندارم. با این همه این حق را از خود سلب نمی کنم که بر اساس همین شناخت احساسی، نظر خود را درباره این یا آن اثر نگویم.