با این همه نویسنده عقیده دارد داستانی خوب است که خواننده را به تفکر وا دارد و به اصطلاح لقمه آماده در دهان مخاطب نگذارد؛ چون اگر مطلبی با روح خواننده عجین نشود و خواننده چیزی از تفکر خود بر آن نیفزاید، تأثیری بر روحش نخواهد داشت, در نتیجه، بازتابی از آن در عملش دیده نمی‌شود.

به همین دلیل استاد مطهری کوشیده است داستان‌ها را به صورت کلیت واحد بیان کند و از نصیحت‌گویی مستقیم و بیان نتیجه اخلاقی بپرهیزد تا هم به تفکر خواننده احترام بگذارد و هم او را به تفکر وا دارد. به همین دلیل عنوان داستان‌ها را طوری انتخاب کرده که پایان و نتیجه داستان در آن مشخص نباشد.

نویسنده چون خواسته این حکایت‌های کوتاه دینی کشش بیشتری برای مخاطب داشته باشد و به صورت یک بیانیه اخلاقی نباشد، با استفاده از قالب داستان، ضمن تلاش برای بر هم نزدن اصل و روح داستان آن را به‌گونه‌ای پرورده که جذابیت بیشتری نسبت به حکایت برای مخاطب داشته باشد؛ چیزی که به بازنویسی امروز نزدیک است. البته بازنویسی‌ای که خیلی به متن وفادار است.

استاد مطهری در ارائه داستان‌ها متعصبانه برخورد نکرده و علاوه بر شخصیت‌های مسلمان و شیعه، داستان و سرگذشت شخصیت‌های بزرگ غیر شیعه و حتی غیر مسلمان را هم در داستان‌ها آورده است.

دیگر نسخه های این کتاب