سازمان حزب توده ایران

«تأمین اجتماعی » جزء جدایی ناپذیر و مکمل «حقوق کار » است. حق تضمین پیش گفتار تداوم زندگی کارگران و زحمت کشان و خانواده هایشان در برابر حوادث، سوانح و بیماری های ناشی از کار و غیر کار، بیکاری، درراه ماندگی و به
هنگام سالمندی و فوت است؛ ازاین رو، بدون تحقق تأمین اجتماعی نمی توان از «کار شایسته » و «زندگی بایسته » دست کم، آن گونه که در اسناد و معاهدات بین المللی و ازجمله اعلامیه حقوق بشر، میثاق های بین المللی، اعلامیه ها و مقاوله نامه های سازمان بی نالمللی کار آمده و جزئی از مطالبات کارگران و تعهدات نظام ها و دولت ها و ازجمله تعهدات «نظام » جمهوری اسلامی است، سخن گفت.
به تبعیت از همین تعهدات است که در قانون اساسی جمهوری اسلامی ذیل اصل ۲۹ گفته می شود: «برخورداری از تأمین اجتماعی از نظر بازنشستگی، بیکاری، پیری، ازکارافتادگی، بی سرپرستی، درراه ماندگی، حوادث و سوانح، نیاز به خدمات بهداشتی و درمانی و مراقبت پزشکی، به صورت بیمه و غیره، حقی است همگانی. دولت مکلف است طبق قوانین از محل درآمدهای عمومی و درآمد حاصل از مشارکت مردم، خدمات و حمایت های مالی فوق را برای یک یک افراد کشور تأمین کند. » و در قانون کار، ذیل ماده 184 آمده است: «کارفرمایان مشمول این قانون مکلف اند بر اساس قانون تأمین اجتماعی نسبت به بیمه نمودن کارگران واحد خود اقدام کنند.»
این نوشته نیز، باچنین رویکردی ضمن بازخوانی اصول ومفاهیم بنیادین ناظربرتأمین اجتماعی به نقد اصولی قوانین موجود برآمده است. در خصوص این ارزیابی نیز، یکی از شاخص ها، اسناد بین المللی و ازجمله اسناد سازمان بین المللی کار به مثابه کف مطالبات کارگران بوده است. بی تردید، بازخوانی انتقادی همه جانبه قوانین ناظربرتأمین اجتماعی درکشور و تسلط به مبانی ذکرشده،می تواندکارگران را در پیشبرد مبارزات خود در عرصه های مختلف و ازجمله در مذاکرات دست جمعی، دفاعیه ها، احضار ها، بازجویی ها و بی دادگاه ها یاری دهد.