صاحب این دیوان همام‌الدین ابن علاء تبریزی است که اشعار او بسیار کمیاب و غیرمعروف است. دیوان اشعار او مشتمل بر اشعار فارسی و عربی است. اشعار عربی او در حدود 180 بیت است که در مدح مولانا نجم‌الدین عبدالغفار و قاضی القضاة محی الدین و قطب‌الدین شیرازی و شیخ ابراهیم ابن سعدالدین حموی جوینی و صاحب دیوان شمس‌الدین محمد جوینی و خواجه رشیدالدین فضل‌الله سروده شده است. اشعار فارسی او بخشی در توحید و نعت نبی و مدح غازان خان است که در حدود 120 شعر می باشد و قسمتی در مثنویات که در پند و موعظه و حکایات و نیز در عشق و وفا و نامه‌های عاشق و معشوق است که در حدود نهصد بیت می‌باشد. غزلیات و اخوانیات و مراثی او تقریبا 800 بیت است و کلیه اشعار عربی و فارسی او در حدود دو هزار بیت می‌باشد. این کتاب دربرگیرنده بخشی از اشعار دیوان این شاعر است که در حدود هشتصد بیت می‌باشد.