سیفالدین باخرزی (586-659 هـ. ق) ملقّب به شیخالاسلام از مشایخ صوفیه و مریدان و اصحاب عارف مشهور، نجمالدین کبری (۵۴۰-۶۱۸) بود. شیخ در نظم و نثر صاحب آثاری است. از وی رسالهای به فارسی در معنی عشق و مجموعه رباعیاتی منسوب به وی باقی مانده است.
بسیاری از صوفیه در کتب خود از رباعیات او یاد کردهاند که نشاندهنده اهمیت مقام او در این نوع شعر است. محتوای رباعیات وی، عاشقانه و عارفانه (عشق و عرفان و رندی، غمستایی) همراه با اندیشههای خیّامی است. بیشتر رباعیات شیخ چهارقافیهای هستند و کهنگرایی واژگانی و ترکیبات زیبا، صور خیال و آرایههای ادبی بهویژه پارادوکس و… در آنها به چشم میخورد.