زنخ: مروری بر مفهوم و کاربرد واژه زنخ در شعر کلاسیک فارسی
از پیشگفتار کتاب:
زَنَخ (زنخدان) یا چانه بخشی از صورت است که زیر لبها قرار گرفته و شکل خود را از استخوان آرواره پاینی می گیرد. زنخ بالای گردن قرار دارد و در برخی اشخاص با غبغب (پوست آویخته زیر گلو) از گردن جدا می شود. مانند دیگر اجزای صورت، زنخ هم یکی از ارکان زیبایی صوری و معنوی بوده و ویژگی های آن در شعر کلاسیک فارسی به تفصیل برشمرده شده است.
در این شعرها ویژگی هایی که زنخ را به زیبایی متمایز می کند، گردی و سپیدی، داشتن چال و خال، و متناسب بودن با دیگر اجزای صورت به خصوص زلف و لب و گونه است. مانند بسیاری دیگر از واژه هایی که در کالبدشکافی نظربازانه شاعران جایگاه اختصاصی یافته اند، زنخ نیز با شماری از اشاره ها و داستانها درهم آمیخته و در پیرامون خود جهانی ویژه و منسجم از تعبیرها و تفسیرها ساخته است…
