باباطاهر یا باباطاهر عریان همدانی، عارف، شاعر ایرانی و دوبیتیسرای اواخر سده چهارم و اواسط سده پنجم هجری (سده ۱۱م) ایران، در دوران طغرل بیک سلجوقی میزیستهاست.
«بابا» لقبی بوده که به پیروان وارسته میدادهاند و برای صفت عریان دلایل گوناگونی ذکر شدهاست. اغلب منابع او را اهل همدان معرفی کردهاند و خود او در چندین دوبیتی از همدان و الوند یادکرده است.
اشعار بابا طاهر به گویش لری سروده شدهاند. مسلک درویشی و فروتنی او که شیوهٔ عارفان است سبب شد تا وی گوشهگیر شده، گمنام زیسته و تفصیلی از زندگانی خود باقی نگذارد. کتاب حاضر با عنوان سروده های باباطاهر همدانی توسط م. اورنگ تالیف و در سال 1350 منتشر شده است
