„سوره الغراب“ در رمان‌نویسی جدید فارسی – بدرستی- „از جمله آثار مشخص، مهم و استثنائی در یک دهه اخیر“ به حساب آمده است.۱ و من بر این باورم که این رمان نه تنها در دهه اخیر، بل درکل تاریخ رماننویسی ایران، کاری با ارزش‌های نوین و درخور توجه است. این رمان که تنها در ۹۷ صفحه (۸ بخش و ۸۱ بند) نوشته شده است، از نظر فرم بیرونی مجموعه‌ای است از صورت‌های گوناگون بیان ادبی و هنری. داستان کوتاه، داستان بلند، گزارش، کاریکلماتور، توصیف ادبی، شعر و تمثیل، سنگ‌های بنای این رمان را تشکیل می‌دهد. و این همه با هم اما، تنها یک مفهوم واحد را تکرار می‌کنند و گرد محور پرسش، یا بهتر بگوییم، پاسخی می‌چرخند که نویسنده، آن را در همان صفحه آغازین یا صفحه عنوان کتاب، با آوردن ترجمه متن آیه ۲۳ از سوره „بقره“ مطرح کرده است. متن این ترجمه چنین است:
“اگر از آنچه بر بنده خویش نازل کرده‌ایم، به شک اندرید، سوره‌ای مانند آن بیاورید.“