دو سال قبل، “شعرانه” مجموعه سروده‌های هادی خرسندی، به شکل کتاب واقعاَ نفیسی توسط انتشارات باران، منتشر شد. سروده‌هائی که در سه چهار دهه گذشته به نقل و به تکرار در رسانه‌های گوناگون آمده و بعضی آنها به گفته طنز‌آمیز خودش شهرتی بیش از سراینده‌اش پیدا کرده! و البته سروده های تازه ای بر آنها مزید شده است.
خرسندی در مقدمه کتابش می‌نویسد: «خوشحالم کتاب را تقدیم آنانی کنم که از خواندن و شنیدنِ پراکندۀ سروده‌های من در رسانه‌ها و سایت‌های اینترنتی به ستوه آمده‌اند و همه را یکجا می‌خواهند که بگذارند کنار!» و البته اشاره شوخ طبعانه خرسندی به علاقمندان بسیاری است که در این سال‌ها سراغ کتاب او را می‌گرفتند.
یکصد و شصت شعرانه‌ای که به شکلی تنگاتنگ و فشرده در این کتاب ۲۵۰ صفحه‌ای آمده در مجموع تاریخچۀ تلخ و شیرین سی و اندی سال گذشتۀ سرزمین ما و مردمش در داخل و برونمرز است. خرسندی در مقدمه می‌گوید «غافل نبودیم که سروده‌هایی که بر خبر بخصوصی سوار است و با گذشت زمان از داغی و شیرینی افتاده است، در این کتاب نیاید، مگر اینکه اگر خبر کهنه شده باشد، موضوعش از تازگی نیفتاده باشد و حکایت همچنان باقی. بعضی سروده‌ها هم با اشارۀ مختصری، از اولش تازه‌تر شد!»
«شعرانه» واژۀ تازه‌ایست که خرسندی برای کارهای شاعرانه‌‌اش ساخته و تنها سروده‌های او را نمایندگی می‌کند، چرا که او اطلاق لفظ «شعر» یا «نظم» را به کارهای خود نمی‌پسندد یا مناسب و فراگیر نمی‌داند. در این مورد مقاله‌ای تحلیلی از دکتر اسماعیل نوری علا در کتاب «شعرانه» آمده است.
اینک خرسندی تصمیم گرفته است تا کتابش را به رایگان در اختیار خوانندگانی قرار دهد که امکان دسترسی به آن از راه‌های متعارف را ندارند و خوشحالم که باشگاه ادبیات می‌تواند کمک رسان این اتفاق فرخنده باشد.