از آثار مهم دیگر این دوره “عصیان فرشتگان” (1914) (La Revolte des Anges) است، کتابی اساطیری، که آناتول فرانس در آن بار دیگر به طور عمیقی نظر خویش را درباره زندگی و عقل و هوش ارائه داده است.

آناتول فرانس نویسنده‌ای است با هوشی تیز و ذهنی قاطع و ادراکی قوی و استعدادی عمیق در طنزگویی، با فرهنگی شگفت‌انگیز و قلبی حساس در برابر بی‌عدالتی‌ها. وی فارغ از هرگونه جریان زیبائی‌شناسی عصر خود، از نثر و نظم زبان فرانسه قالبی خاص ساخت و کوشید که نگاهبان قواعد انشا و دستور زبان و شیوه نگارش قرن هیجدهم باشد و به باقی‌مانده این شیوه، شکل هنری کمال یافته‌ای آمیخته با طنز و لطف کلام ببخشد. آناتول فرانس در زبان فرانسوی بصیرت کامل داشت و چون سدی استوار در برابر فساد و بوالهوسی افراد درباره زبان ایستاد، اما افق انتقاد بر او تنگ شد و نقدهای او در انواع نهضتهای ادبی که قدرت ادبی آینده را در دست داشتند، نفوذناپذیر آمد.

با وجود این پیشرفت و نفوذ تدریجی او در مردم به خوبی درک می‌شد. آناتول فرانس «سلطان نثر» خوانده شده است. درنثر او هرکلمه چون نگینی بر جای خود نشسته است. سخره و هجوپردازی او در میان گرمی شاعرانه و عشق به زیبایی کلام لطف خاص می‌یابد و طنزها و مخالف‌گویی‌ها به وسیله عطوفت و دلسوزی برای عالم بشریت دلپذیر می‌گردد. آناتول فرانس در 1921 به دریافت جایزه ادبی نوبل نایل آمد.