–
فرناز سیفی
فایده انقلاب چیست اگر نتوانیم برقصیم؟ (?What’s the Point of Revolution if We Can’t Dance)
این کتاب درباره ی تجربیات بیش از ۱۰۰ اکتیویست از سراسر جهان است.
به قلم نویسنده:
اوایل که نگارش این کتاب را شروع کردم، تریس باسلر، کتاب معرکه ای برایم فرستاد. کتابی که تشویق میکرد تا نوشتن را با نگاهی به آداب «ذن» انجام داد. نام کتاب «استخوانهایت را روی کاغذ بیار» بود. ظرف ۲ روز، ۲ بار کتاب را از ابتدا تا انتها خواندم. از همان موقع به بعد، مدام درباره این استخوان ها می شنوم.
سونیا کورتا به ما گفت که دردهه ۱۹۶۰ میلادی ندای فمینیسم را در استخوان هایش شنیده است. امیلی اوتز برای ما درباره ی این گفت که چطور تا مغز استخوان از تو متنفر میشوند، صرفا به دلیل اینکه چه کسی از چه جنسیتی را دوست داری.
گفته های آنها باعث شد تا درباره ی استخوانهای این کتاب فکر کنم. تکه هایی که این کتاب را شکل دادند، استحکام بخشیدند، کتاب را قوام بخشیده و قدرتمند کردند. اینها استخوانهای قرص و محکم این کتاب اند:
روایت بیش از ۱۰۰ زن کنشگر مدنی از ۵ کشور جهان.
نه سال کار سازمان «صندوق اقدام فوری برای حقوق بشر زنان» برای اهداف حقوق بشر زنان و بررسی ۲۲۵۶ درخواست کمک مالی که به این سازمان تحویل داده شد.
گفتوگوهای صادقانه و گاه بُرنده ای که با کنشگران سازمان «صندوق اقدام فوری برای حقوق بشر زنان» داشتیم:
آریلا فوترال، ادوینا مورگن، امیلی دیویس، امیلی اوتز، جس رن، کیلی تونگیت، جولی شاو، کریستین وستبی، استفانی کربتیری، تونیا هنسی و ترنا مویا و همین طور زنان کنشگری که به این سازمان بال وپر دادند:
انیسا هلی، آریان برونت، کاری مورونگی، چلا بلیت، الئنور داگلاس، هوپ چیگودو، ریچل وارهام، ریتا تاپا، سونیلا ابیسکارا و وحیده ناینار.
منابع و تشویقی که مارگرت شینک، سازمان «شبکه صندوق عاری از خشونت»، برنامهی حقوق زنان و شهروندی در «مرکز بین المللی تحقیقات توسعه » و برنامه ی بین المللی زنان «انیستیتو جامعه باز » در اختیارم گذاشتند. آن کنشگرانی که وقت گذاشتند… و در نهایت، یلنا جورجویچ و من که کار تحقیق این کتاب را با هم پیش بردیم. در بخش نوشتار، متن کتاب را من نوشتم و یلنا با عمق نگاه، روحیه، شوخ طبعی و هوشمندی اش کتاب را جلا بخشید. هر دو ما بابت بودن دیگری ممنون و قدردانیم.
هنوز بررسیای ثبت نشده است.