کسانی که اندیشهای در سر میپرورانند و میخواهند آن را بیان کنند، گاهی در بیان منظور خود دچار مشکلی می شوند؛ چه برای تعبیر فکر خود واژهای را که میدانستهاند به خاطر نمیآورند یا واژهای را که باید به کار برند، نمیدانند. در مقابل این دو مشکل اندیشه خود را چنانچه به بیان آن پایبند باشند، با کلماتی نابجا به روی کاغذ میآورند و در نتیجه از تاثیر آن بسیار میکاهند. برای رفع این مشکل این فرهنگ با عنوان «فرهنگ بیان اندیشهها» فراهم آمده است.
اساس این فرهنگ بر پایه رابطه کامل بین مفاهیم واژهها یا تداعی معانی و ریشه کلمات که پیشوندها و پسوندها بدانها افزوده میشود تا مفهوم تازهای به کلمه ببخشد، قرار گرفته است. روش تنظیم این فرهنگ اینگونه است که واژههای مادر مانند یک فرهنگ معمولی به ترتیب حروف تهجی نوشته شده و واژههایی که با آن رابطه دارند، اعم از اینکه مترادف آن لفظ باشند یا رابطه دیگری مانند ساخت یا انواع یا ترکیب و … با آن دارند، در ذیل آن آمده است.
