فریدالدین مسعود ابن جمالالدین سلیمان ابن قاضی شعیب (۱۱۷۳ – ۱۲۶۶ میلادی) معروف به خواجه فریدالدین گَنْجِ شِکر، یا شکر گنج، ملقب به شیخ العالم، شیخالمشایخ، قطب الموحدین، مشکلگشا، قاضی الحاجات، مولانا شکربار و بابا از عارفان پرآوازه سده ۷ ق/۱۳ م در شبهقارهٔ هند و از بزرگان اهل تصوف و سلسله چشتیه است که برای تحکیم و تثبیت این طریقت مسافرتهای بسیار کرد و سختیهای زیادی کشید.[۱]
بابا فریدالدین ازجمله اقطاب بزرگ صوفیان بهشمار میرود که مورد تکریم عام و خاص بوده و امرا و سلاطین به دیدارش میشتافتند. شهرت او از شبهقاره نیز گذشت و در مصر نیز مریدانی داشت. امیر تیمور در مسیر فتوحات خویش، چون به اجودهن رسید، بهاحترام شیخ، مردم را امان داد. در روزگارگورکانیان هند نیز اجودهن و اعقاب شیخ را سخت گرامی میداشتند. امروز نیز آرامگاه او مورد احترام مردم اعم از مسلمان و هندوست. تذکرهنویسان و شاعران در ستایش او سخنها گفته و به وی کرامات و کارهای خارقالعادهای نسبت دادهاند. از او آثار زیادی بجا مانده ازجمله کتابهای فواید السالکین و اسرارالاولیا. وی همچنین اشعار دلنشینی سرودهاست.
