اشعار جمع آوری شده در این دفتر که نخستین مجموعه شعر سبک نیمایی شاعر غلامرضا محمودی می باشد، سروده‏ های او طی سالیان دراز است. از زمانی که برخی در مجلات ادبی آن روزگار و مخصوصا در فردوسی چاپ می‏شدند و بعدها در هفته نامه‏های محلی شهر زادگاهش بوشهر، اشعار متاخر او که به خواهش و پافشاری دوستدارانش از بوته‏ ی فراموشی سر در آوردند. چیزی که در ماندگاری آن‏ها بغیر از آن که در اذهان عده‏ ای مانده و خواهند ماند، بصورت نشر و بر روی کاغذ هم برای دوستداران و مخاطبان شاعر مانده و به دست فراموشی سپرده نخواهند شد. از آن جا که شاعر یکی از پیشکسوتان دوران خویش است، جانب انصاف را باید رعایت نموده تا ما دوستداران او و سروده‏ هایش، به مجموعه‏ ای از اشعار ایشان دسترسی داشته باشیم. در اینجا یکی از اشعار این دفتر را با هم مرور می کنیم:

افسوس

کاش،
ای کبوتر بهت آلود –
– بر گنبد طلایی شهزادگان و شاهان !
جغدی غریب بودی،
، ویرانه‌های ذهن خراب خویشتنت را
سر تکیه داده به بال و پر شکسته‌ی خویش

و یا
سگ سیاه و پریشان روستایی بودی –
– نحیف و خاک آلود ،!