.
محبّت و مودّت به پاک‌ترین انسان‌ها که مأمور هدایت بشریت نیز هستند، اوج به ثمررساندن زندگی است. زیرا اولاً؛ در این مسیر محبّت است که اشارت می‌کند و جلو می‌برد. ثانیاً؛ سمت و سوی آن محبّت به سوی انسان‌های معصومی است که تعین کمال انسانی‌اند. و در این بستر عشق حقیقتاً به ثمر می‌رسد و دوست‌داشتن سرکوب نمی‌گردد.موضوع مودّت به اهل‌البیت(ع) به‌واقع جواب‌گویی به عشقی است که هرکس می‌خواهد به آن برسد و تسلیم آن شود و در راه آن خود را ببازد تا با پاکی هرچه زلال‌تر، شایسته‌ی نزدیکی به محبوب گردد و در آتش عشق به محبوب از هر خودبینی و خودخواهی رهایی یابد و شایسته‌ی قرب الهی گردد. حضرت باقر(ع) تمام این مسیر را با تمام ابعاد آن چنین بیان فرموده‌اند: «مَنْ سَرَّهُ أَنْ لَا یَکُونَ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اللَّهِ حِجَابٌ حَتَّى یَنْظُرَ إِلَى اللَّهِ وَ یَنْظُرَ اللَّهُ إِلَیْهِ فَلْیَتَوَالَ آلَ مُحَمَّدٍ وَ یَتَبَرَّأْ مِنْ عَدُوِّهِمْ وَ یَأْتَمَّ بِالْإِمَامِ مِنْهُمْ فَإِنَّهُ إِذَا کَانَ کَذَلِکَ نَظَرَ اللَّهُ إِلَیْهِ وَ نَظَرَ إِلَى اللَّه‏» هرکس مایل است‌ بین او و خدا حجابى نباشد تا خدا را ببیند و خداوند نیز او را مشاهده کند باید آل محمّد را دوست بدارد و از دشمنانشان بیزار باشد و پیرو امامی از این خانواده گردد. اگر چنین بود خدا را مى‏بیند و خدا نیز او را مى‏بیند.وقتی متوجه شدیم محبوبی جز خداوند برای انسان قابل تصور نیست و قلب باید با آن اُنس بگیرد و نه عقل، می‌فهمیم چرا برای رسیدن به محبوب حقیقی‌مان باید از مسیر محبّت اهل‌البیت(ع) این راه را طی کنیم.

این کتاب سعی دارد پس از طرح درست موضوع و شناخت صحیح مقام اهل‌البیت(ع) راه اُنس قلبی و مودّت و محبّت به آن ذوات مقدس را هموار کند. آنچه خوانندگان عزیز باید عنایت فرمایند دقّت در مقدماتی است که ابتدا باید درست درک شود تا إن‌شاءالله از محبّت عاطفی به محبتی حِکمی و قلبی دست یابند و از این طریق بهترین عالَم را که عالَم محبت و اطاعت از امامان معصوم(ع) است سرمایه‌ی جان خود کنند. و در واقع چنین محبّتی است که می‌تواند سرمایه‌ی حقیقی جان انسان باشد. و در راستای آن محبّت است که اطاعت از خدا و رسول او(ص) و ائمه‌ی هدی(ع) شیرین‌ترین عمل برای انسان می‌گردد.