«مرزهای اعجاز» ترجمه آیت‌الله سبحانی از مقاله «اعجاز القرآن» کتاب البیان آیت‌الله خویی می‌باشد. مؤلف پس از بررسی اعجاز از نظر لغت، در تعریف اصطلاحی اعجاز می‌فرمایند: «کسی که مقامی از جانب خدا را ادعا نماید، عملی را گواه بر صدق گفتار خود انجام می‌دهد که از حدود قوانین طبیعی بیرون و دیگران از آوردن آن عاجزند».
سپس لزوم همراهی ادعای نبوت با دلیل را بررسی کرده و نظریه اشاعره را که داوری عقل در حسن و قبح را نمی‌پذیرند، و متذکر لزوم هماهنگی معجزه با علوم و فنون رایج زمان شده و معتقدند اگر عرب‌ها به معارضه با قرآن موفق شده بودند قطعا آن را در محافل ادبی و اجتماعات بزرگ اعلام می‌کردند. پس از بیان انشای پیامبر نبودن قرآن، معجزه جاودانی و سایر امتیازات آن، نتیجه می‌گیرند که قرآن از نظر اسلوب و بلاغت یک معجزه آسمانی است. پس از آن به صفات الهی و پیامبران در قرآن و مقایسه آن در سایر کتب آسمانی پرداخته و با بررسی برخی محتویات سایر کتب می‌فرمایند: آیا می‌توان این کتاب‌های بی اساس را وحی آسمانی دانست؟
مصنف انسجام در مضمون و اسلوب و قانون گذاری را اعجاز قرآن دانسته و نمونه‌هایی از آن را در قرآن متذکر می‌شود و می‌فرمایند اسلام دین میانه روی است. خبر از غیب، و توجه به اسرار آفرینش از مسائل اعجاز قرآن است. وی پندارهای پیرامون قرآن مبنی بر مخالف قواعد عربی بودن، همگانی نبودن درک اعجاز قرآن، امکان معارضه با قرآن، اختلاف با عهدین و وجود تناقض در آیات را بی اساس شمرده‌اند. معتقدند: کسیکه به پیامبران سابق ایمان داشته باشد باید به حضرت محمد صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم ایمان آورد و دیگر به معجزه‌ای که نبوت او را تصدیق کند نیازی نیست.