داراشکوه به سال 1024 هجرى قمرى متولد شد. پدرش شاه جهان نام داشت. مادرش ممتاز محل. ملا عبداللطیف سلطان پورى, معلم خصوصى این شاهزاده بود. او قرآن و حدیث را به خوبى آموخت. زبان فارسى زبان مادریش بود، با زبان سانسکریت در حدّ یک کارشناس آشنایى داشت. او با فرزانگان و عارفان مسلمان و هندو دیدارهاى فراوانى داشت. داراشکوه در مجمع البحرین تلاش مى‌کند یکسانى دقیق معرفت نظرى اسلام و توحید مکتب (ادواییتا) را ثابت کند. نویسنده در این اثر تطبیقى مفاهیم فلسفه هندى و اسلامى را به گونه مجموعه‌اى از اصطلاحات فنى دو دین در برابر هم قرار داده است. بخش‌هایى از این اثر عبارتند از: بیان عناصر پنجگانه، بیان حواس، بیان شغل، بیان صفات الهى، بیان روح، بیان بادها، بیان عوالم اربعه، بیان آوازها، بیان نور، بیان رؤیت (خداوند)، بیان اسماء الهى، بیان نبوت و ولایت، بیان برهماندا، بیان جهات، بیان آسمان و زمین و …. . رساله «اپنکهت مندک» که یکی از اپانیشادهای قدیمی است و داراشکوه آن را از متن سانسکریت ترجمه کرده و در این کتاب به سعی و اهتمام محمدرضا جلالی نائینی آورده شده است.