ابراهیم رهبر متولد 1317 در صومعه سرا ، نخستین داستان هایش از سال 1343 در جنگ طرفه و مجله بازار ویژه ادبیات و هنر به چاپ رسید اواز نویسندگانی است که خوب شروع کرد اما شهرتش دوامی نیافت . نخستین داستانهایش بهترین کارهایش را تشکیل می دهند ، با گذشت زمان ، تازگی دید و قدرت توصیف اولیه اش را از دست داد و به تکرار مضمونهای شایع در بین نویسندگان شمالی پرداخت .
در اردیبهشت ماه 1344 مجله اندیشه و هنر داستان “چهارجهت اصلی ” رهبر را منتشر کرد . این داستان موجز که در فضایی عصبی و سوررئالیستی می گذرد ، رهبر را به عنوان نویسنده ای مستعد شناساند . زندگی دلتنگ کننده در شهر کوچک صومعه سرا زمینه ساز داستانهای نخستین رهبر است . داستانهای مجموعۀ “دود ” انتشار شده در سال 1349 با فضای ابری ، جنگلهای مه گرفته ، غروبهای اندوهناک ، جاده های بارانی و توتونکاران مغموم ،تصویری گرفته و گیرا از شمال ارائه می کنند . رهبر در مجموعۀ “سوگواران ” (1353) از داستان به منظور توصیفهای فولکوریک استفاده می کند.سوگواران وصفی دقیق از عزاداری ماه محرم در شهری گیلان است و… اما در مجموعۀ “من در تهرانم ” (1352) ، از دید یک شهرستانی سرگردان جو دلمردۀ پایتخت ، آشفتگی زندگی در تهران را به عنوان نمونه ای از بی نظمی اجتماعی و روحی بازتاب می دهد و چشم انداز تاریکی از شهر بزرگ ترسیم می کند …. در بهترین داستان کتاب ” درگیری” توصیف درون و بیرون به صورتی هنرمندانه با هم تلفیق می شوند . کارمند بانکی که دورۀ کار با ماشین حسابهای جدید را می بیند به علت درگیری با معلم انگلیسی ، کارش را از دست می دهد .این داستان نشان دهندۀ روحیه استیلاجویی بیگانگان در برخورد با ایرانیان است .(برگرفته از صدسال داستان نویسی درایران – نوشته حسن عابدینی)