به کوشش انجمن تحقیق مسائل تاریخی و اعتقادی

از مقدمه ناشر:
اختناق شدیدی که رژیم سرنگون شده پهلوی بر مردم ایران تحمیل کرده بود، فرصت نمیداد که مردم ما در مسائل مختلف به بحث آزاد بپردازند تا برخورد افکار گوناگون به روشن شدن حقایق کمک کند و مردم عادت کنند که سخن موافق و مخالف را بشنوند و درباره هریک بیندیشند و بهترین را انتخاب نمایند که قرآن کریم این روش را روش هدایت یافتگان و خردمندان دانسته است. (سوره زمر آیه 19)
بعضی از مردم ما اگر نظری را مخالف نظر خود بیایند، صاحب آن نظر را دشمن خود می پندارند و گاهی ناسزا گفتن به وی را جایز، بلکه لازم می دانند (چند نمونه از این عمل غیراسلامی در این نشریه از صفحه 60 به بعد آمده است). اسلام عزیز به ما تعلیم می دهد که به شخصیت انسانی همه انسان ها احترام کنیم و بدانیم که هر انسانی حق اظهار عقیده دارد و ما باید از تهمت و اهانت نسبت به صاحبان عقیده های مخالف بپرهیزیم و خود را عادت دهیم که با شرح صدر و بردباری عالمانه، هر سخن مخالفی را بشنویم و در آن بیندیشیم و اگر آن را صحیح یافتیم بپذیریم و اگر صحیح نیافتیم با کمال ادب و احترام نقاظ ضعف آن سخن را بیان کنیم بی آنکه به صاحب آن سخن حمله نماییم و این از اصول مورد قبول اسلام است…